Öndverðan vetur árið 1855, bar svo til kvöld eitt á níunda tímanum að mig syfjar. Gísli tekur eftir því og segir:„ Það fer af þér svefninn ef þú ferð og rekur féð úr básunum og fram í Torffjöruna, Lína getur farið með þér. Ég kvaðst fús til þess og við förum. Meðan féð var ekki komið í hús var það aldrei óhult í fjörunum og básunum sunnan við bæinn, gat með háflæði tekið út, því sjórinn skall þá upp í stafn á þeim. Á ysta básnum byrjum við sem var Þuríðargjögrið, svo inn bæjarfjörurnar, í þeim voru nokkrar kindur, við rekum þær í gegnum Kambinn; í gegnum hann eru dyr eins og á stórri hlöðu, þá tekur við Króarhólsfjaran, þar bættist við hópinn, þaðan og yfir Króarhólinn renna þær í sporaslóð, að vestan við hann er örmjótt sund er skilur á milli hans og Kambahraunsins, heitir Spánskivogur niður frá sundi því. Seinasta kindin er að fara niður þrepin á Króarhólnum en þær fremstu eru komnar yfir á hraunið, ég ætla að fylgja fast á eftir seinustu kindinni, þá tekur Lína í handlegg minn, ég spyr hvað hún meini og verð litið framan í hana, sé hún er náföl, hún svarar ekki en bendir í áttina til hraunsins. Þá er eins og hún fái málið og spyr: „Sérðu ekki það sem stendur vestan við grjótgarðinn, skammt frá garðshliðinu”.

  Tunglið skein í fullri stærð á loftinu og óð í skýjum, föl var á jörðinni sem hjálpaði til að gera birtuna skýrari þegar frá tunglinu dró. Skammt upp frá hliðinu en vestan við grjótgarðinn sá ég standa eitthvert ferlíkan, líktist helst manni, svo þegar tunglið skein glatt, stirndi á þetta eins og hvelju á hval. Líkt mannshöfði var á skrokk þessum en ekki sá háls, má vera orsakast hafi af fjarlægðinni sem ekki verður nema óviss ágiskun mín, mætti segja hundrað fet. Handleggi hafði kvikindi þetta, var sem þeir hengju slappir niður, það sneri sér til norðurs og reri sér fram og aftur, mjög hægt. Þegar við nú höfðum horft á þetta stundarkorn vil ég fara fram á hraunið til að sjá þetta betur. Það var svo gaman að geta lýst þessu vel en Lína bað mig að gefa upp þá hugsun, sagði þessi skepna hlyti að vera komin úr sjó og gæti auðveldlega grandað okkur. Ég sem ekki fann til hræðslu átti erfitt með að láta undan, gerði það þó og við gengum beinustu leið heim til bæjar, á Króarhólsbrúninni stansaði ég til að sjá hvert óskepna þessi hefði breytt stöðu sinni, stóð hún þá upprétt en í sama stað. Væri ég að spurður hvað ég héldi um hæð hennar mundi ég hiklaust segja átta fet, styðst ágiskun mín við hæð garðsins.

   Nú fer ég að leggja niður í huga mínum, þegar ég sé búinn að tjá Gísla hvað fyrir okkur Línu hafi borið, fari hann tafarlaust til Sveins sem muni skjótt bregða við til að geta séð þetta ferlíkan en sú fyrirætlun mín fórst fyrir. Ekki höfðum við fyrr komið í baðstofuna en Gísli segir með þjósti miklum. „Þið hafið víst gert þetta trúlega”. Lína sem var ör í lund, svarar aungu, ég held hún hafi verið miður sín, ég svara þá í líkum tón og hann. „Ekki hefði þér farist betur hefðir þú séð það sem við sáum”. „Ég vil ekki hlusta á neinar lygasögur”, segir hann. Þá segir mamma okkar. „Hættu, Gísli ! þú ert að gera börnunum rangt til, þau eru hvorki svikul eða skreytin”. Síðar um kvöldið, þegar móðir mín fór að mjólka kýrnar, spyr hún mig hvað við Lína höfum séð, tjáði ég henni það. Hún segir: „ Ef ekki breytist veður í nótt má sjá slóð skepnu þessarar en komi hríð, þá hafið þið ekkert sem sannar sögu ykkar. Því miður breyttist veðrið, blindbylur var næsta dag. Þennan vetur gjörði harðan, lengi hagbönn, yfirleitt byljir mjög tíðir. Lá þá hafís all lengi fyrir Austfjörðum alt suður í Lónbugt.

(Úr handriti Guðbrandar Erlendssonar)